DELİRMEYE YELTENMEK

Hayat dediğimiz şey tuhaf bir döngüler bütünü. Hayat, akıl yetinle baş edebildiğin şeylerle

baş edemediklerin arasında savrulup durduğun, nereden geldiğini, nereye gitmekte

olduğunu bilmediğin kocaman bir girdap. Böyle düşününce, aslında bu bilinmezlik bile

delirmek için tek başına yeterli bir neden.

Ancak öte yandan, hayat yolculuğumuzda başımızdan geçenleri, atladığımız kallavi eşikleri,

düştüğümüz irili ufaklı dertleri de yabana atmayalım. Kabul edelim ki, her geçen gün zorlaşan

hayat şartlarına ve şu son dönemde yaşadıklarımıza bakarsak, beş nedenden en az ikisi zaten

bizi delirme noktasına getirebilecek güçte.

Halimiz böyle iken, sizlerle çok sevdiğim bir anekdotu paylaşmak istiyorum.

Adamın biri, akıl hastanesinin parmaklıklarına yaklaşarak içerde gördüğü deliye,  “Hey deli! “,

diye seslenmiş. “Söylesene, siz içeride kaç kişisiniz?” Deli şöyle bir durup düşünmüş ve

adama yine soruyla yanıt vermiş. “Bizim içeride kaç kişi olduğumuz mühim değil. Asıl siz

dışarıda kaç kişisiniz?”

Siz kimden yana olursunuz bilemem ama bana göre, bugün geldiğimiz noktada, kaç kişi

olduğumuzun, içerde ya da dışarıda olmamızın kanımca bir önemi yok. Akıllı ya da deli

olmamızın da.

Bir önerim var. Gelin, biz açalım kafamızın kapılarını, pencerelerini ve artık bırakalım aklımız

uçsun gitsin. Demir parmaklıkları, güvenlik kalkanlarımızı filan boş verelim. Ütüyü

çekmeyelim, yemeği ocakta unutalım, anahtarı kapının üzerinde bırakalım. Banka bilgilerimizi

dolandırıcılarla paylaşalım mesela…

Ya da gün boyunca hep kırmızı ışıkta geçelim, kütüphanenin birine girip bağıra çağıra şarkı

söyleyelim.

Özcesi, ne olacaksa olsun diyerek, bir kere de aklımıza mukayyet olmayalım.

Bir de böyle deneyelim.

Ne dersiniz, hoş olmaz mı?