YAŞAM VE GETİRDİKLERİ

Zaman sus pus insanlar neşesiz sahi neşe neydi? Gülmek, eğlenmek neydi? Zamanın kırbacı ağır işlerlerken yüreğime kor gibi vurulmuş yatıyor sere serpe yüreğim. Oysa hayaller güzeldi. Önce hayaller çalındı sonra benliğimi kaybettim. Eski ben ölmüş yeni bir ben dünyaya gelmişti, eser kalmamıştı eski halimden, o uysal her şeye ılımlı, insanları seven, değer veren ben gitmiş, yerine hiç kimseyi kafaya takmayan, sadece değer verene değer veren, yanında olanın yanında olan, karşılıksız bir şeyler yapmayan yeni bir ben yarattım. Memnun muyum bu halimden? Ne eski benden ne de yeni benden memnun değilim. Yaşamın ve yaşantımın ne bir önemi ne de değeri kalmadı sanki. Şimdi bambaşka bir ben yaratmaya çalışıyorum kendime, her yarattığım ben, savuruyor oradan oraya, şu kısacık ömürde huzur içinde yaşayıp, ölmek varken neden acı ve huzursuzluk peşimde. İnsanlardan uzakta ben ve yalnızlığım ile başbaşa olmak, kendimi formatlama zamanımın geldiğini hissediyorum, sadece yazılarıma ve kitaplarıma odaklanıp hayata karşı mola verme zamanımın geldiği besbelli neyse ki dostlarım alıştı benim bu durumuma. Ne zaman yalnız kalmak istesem, bir süre beni kendim ile başbaşa bırakıyorlar. Öyle bir dönemdeyim şimdi, içinden çıkılmaz bir dönem değil tabi bu sadece zamana yayılarak çıkılan bir dönem. İnsanlar gerçeklikten uzak ne yaptıkları ne de davranışları tutarsız, gerçekten böylemiydi dünya? Biz ne ara bu kadar ruhsuz ve duyarsız olduk herşeye, böyle olunca ne yaşama hevesi kalıyor içimde ne de insan kazanma isteği. Neyse ki benim halâ umudum var. Bir gün herşey güzel olacak.